Δεν ειναι, ομως, και η υπερδραματικοτητα ενα κομματι του τι ειμαι σαν ανθρωπος?
Αν μη τι αλλο, αν καποιος εχει ακουσει μουσικη μου, εχει διαβασει κειμενα μου, εχει υπαρξει μαζι μου σε συζητησεις στις οποιες ειμαι αρκετα ανετος ωστε να ειμαι ειλικρινης, θα γνωριζει πως ειναι βασικοτατο στοιχειο του χαρακτηρα μου η υπερδραματικοτητα, οσο κι αν περιοδικα τεινω (για άλλη μια φορά) να την καταπιεζω, να την κρυβω, να την περιοριζω και να την αγνοω, χαριν ευκολιας στην καθημερινη αλληλεπιδραση και επικοινωνια μου με τους ανθρωπους.
Δεν θα ηταν ανειλικρινες εκ μερους μου το να σταματησω να ειμαι υπερδραματικος?
Το να προσπαθησω, ουσιαστικα, να μεταβαλω, να ελεγξω, να αλλοιωσω, εν τελει, τον χαρακτηρα μου?
Σιγουρα θα εκανε πιο απλες τις σχεσεις μου, μα ειναι αυτο το οποιο επιζητω?
Πιο *απλες* σχεσεις?
Μια απλη σχεση, προφανως, δεν μπορει να φτασει στα ακρα, να δοκιμαστει, να γινει, με λιγα λογια, πολυ δυσκολη.
Μα, ομοιως, δεν μπορει να φτασει στα ακρα, να σε δοκιμασει, να γινει εντονη και παθιασμενη.
Ο πραγματικος μας χαρακτηρας ειναι φυσικο να μας παρουσιαζει εμποδια. Δεν ειμαστε τελειοι.
Δε φτανουμε καν κοντα στην τελειοτητα, δεν μπορουμε παρα να δυσκολευουμε τους εαυτους μας και τους γυρω μας, να δημιουργουμε καταστασεις αβολες, κουραστικες, εκνευριστικες, βαρετες, δυσκολες, δυσκολες, δυσκολες.
Δεν ειναι, ομως, αυτο ενα κριτηριο που πρεπει μια πραγματικη, εντονη και παθιασμενη (ερωτική, φιλική, συγγενική ή όποιου άλλου είδους) σχεση να πληρει?
Αυτο δεν ειναι που την κανει εντονη και παθιασμενη?
Το να μπορει να αγνοησει, να ξεπερασει ή, ακομα, να αγαπησει ολα αυτα που κανουν εσενα, ολα αυτα που κανουν εμενα, ολα αυτα, τελικα, που αποτελουν την πληροτητα του ποιοι πραγματικα ειμαστε και οχι μια σκια μοναχη που αφηνουμε, συχνα, να παρουσιαστει στη θεση μας, απο φοβο, μηπως το ζωντανο μας πνευματικο σωμα, ο πραγματικος μας εαυτος, δεν γινει απο τους αλλους αποδεκτος.
Ο πραγματικος μου εαυτος, λοιπον, τεινει να ειναι υπερδραματικος, να στεναχωριεται, να μελαγχωλει, να θυμωνει και να αντιδρα υπερβολικα σε ζητηματα, μαλλον, ασημαντα, δεν μπορεί να κοιμηθεί ήρεμα τα βράδια γιατί υπερσκέφτεται, φοβάται και αναζητά συντροφιά που θα σηκώσει μαζί το βάρος της ταχυκαρδίας και του πανικού.
Και υπαρχουν ανθρωποι, αρκετοι ανθρωποι, ισως, περισσοτεροι απο οσους θα περιμενα ή θα μπορουσα να ζητησω, οι οποιοι με αγαπουν, αγαπουν τον πραγματικο μου εαυτο, αγαπουν ή ανεχονται την υπερδραματικοτητα μου και αυτο με κανει, εν τελει, να τεινω να σκεφτω πως, ισως και να μην ειναι τοσο αρνητικη οσο μπορει αρχικα να θεωρουσα.
Ειναι σαφες πως δεν θα ηταν σοφο να την αφησω ανεξελεγκτη, να της δωσω τα ηνια και να της επιτρεψω να παιρνει τις αποφασεις μου για εμενα.
Μα, εφοσον υπαρχει, θα ηταν αδικο απεναντι στο οποιος εχω ποτε υπαρξει, να προσπαθησω να την αφαιρεσω παντελως απο τη ζωη μου.
Ισως, ανα περισταση, να αποδειχθεί συμμαχος ισχυροτερος και συμβουλος πιο λογικος απο την φαινομενικη νηφαλιοτητα.
Ποια νηφαλιοτητα, ωστοσο?
(του μπι κοντίνιουντ)
Υ.Γ. γνωρίζω πως στις αρχές των 20 δεν μπορώ, σαφώς, να μιλάω για "τον πραγματικό μου χαρακτήρα", καθώς αυτός πλάθεται και θα πλάθεται κατά τη διάρκεια της ζωής μου ολόκληρης. Όταν η φράση αυτή, λοιπόν, μεταφράζεται ως ο πραγματικός μου χαρακτήρας ΤΩΡΑ, το ποιός είμαι στο ΣΗΜΕΡΑ, όσο χαζό, ανώριμο, αφελή κ.α. μπορεί κάποιος να με θεωρήσει.