Θελω να γραψω κατι συνταρακτικο, κατι που να μην εχεις ξανακουσει, κατι που θα σε κανει να σηκωθεις να φωναξεις ή, μεσα σε παντελη σιωπη, να συλλογιστεις.
Θελω να γραψω κατι που θα αλλαξει τον τροπο που βλεπεις, τον τροπο που ακους, τον τροπο που αντιλαμβανεσαι, καταλαβαινεις και εννοεις, τον τροπο που τα ματια σου λαμπουν στο σκοταδι οταν τα ματια μου τυχαινει να τα βλεπουν.
Θελω να γραψω τα παντα και να μη γραψω τιποτα απολυτως οταν με κοιτας αλλα και οταν με βλεπεις και με αγνοεις και μου συμπεριφερεσαι σαν να μην ημουν τιποτα και σαν να ημουν τα παντα οσα συμβαινουν, εχουν συμβει και προκειται ποτε να συμβουν σε εμας και στους αλλους αλλα πρωτα σε εμας.
Θελω να γραψω οσα σκεφτεσαι και οσα νιωθω, οσα μου λες και οσα σου κρυβω, οσα αισθανεσαι και οσα τη νυχτα ξαγρυπνο με κρατουν στη θυμιση σου να πλανιεμαι στο σκοταδι πλαϊ σου κι εσυ να διαβαζεις αυτα που σου γραφω.
Θελω να γραψω κατι που θα αλλαξει τα παντα εκτος απο αυτα που τιποτα γραπτο δεν μπορει να αλλαξει γιατι νιωθω αρκετα δυνατος να παραδεκτω επιτελους πως ειμαι αδυναμος, απαραδεκτος μα βαθια ερωτευμενος με ολους και με ολα, χωρις να αγαπω τιποτα και χωρις να πιστευω σε τιποτα εκτος απο εσενα και σε εσενα, ω, εσενα.
Θελω να γραψω αυτα που να γραψω δεν μπορω και να πω αυτα που δεν χωρουν σε λεξεις, να σε κοιταξω και να φυγουμε, να εξαφανιστουμε σε εναν κοσμο που τα παντα εχουν χαθει μα ζουμε στην πεποιθηση πως μπροστα μας ειναι ολα, μα μπροστα μου εισαι εσυ, μοναχα εσυ, και επιτελους βλεπω και αισθανομαι και αγαπω.
Θελω να γραψω, να πιασω το μολυβι και να γραψω, μα φοβαμαι το χαρτι, το φοβαμαι βαθια, σε μια εποχη που ολα σου τα λαθη σβηνονται με ενα κουμπι πρωτη απωλεια θα ειναι αυτος που τα λαθη του θα ειναι απτα, γραμμενα με γραφιτη ή μελανη, και θα προσπαθει ωρες ατελειωτες να αδειασει το χαρτι και η γομα θα τελειωνει και τα χαρτι θα εχει σκιστει και τα παντα θα τελειωνουν.
Θελω να γραψω μα φοβαμαι, θελω να γραψω μα φοβαμαι, μα αν δε γραψω θα χαθω και το μυαλο μου θα αδειασει και η τρυπα που σε αυτο θα εχει ανοιξει δε θα κλεισει πια ποτε και ουτε εσυ που ως τωρα γεμιζεις τη ζωη μου τη δυναμη δε θα χεις να με σωσεις οποτε σου ζητω αυτα που γραφω να διαβαζεις και υστερα να τα ξεχνας γιατι κανεις δεν ξερει οσα ξερεις και κανεις δε θα μαθει οσα σου λεω.
Θελω να γραψω κατι που θα με κανει να ξεχασω ποσο να γραφω θελω μα σαν το ξεχασω δεν θα μαι πλεον αυτο που ετυχε να ειμαι και σιωπηλος κοιτω τα αδεια λογια και γραμμες που ακομα δεν εχω γραψει και φοβαμαι μα τα παντα με τραβουν και βγαινουν λεξεις πριν σβηστουν στο περασμα του χρονου και την αλλαγη της συνειδησης που οι λεξεις αυτες εκφραζουν.
Θελω να γραψω μα φοβαμαι και ποιος ξερει ως που και ως ποτε θα συνεχισω να γραφ
ένα παλιό κείμενο ("ποίημα"), από έναν "εγώ" άλλον, που ίσως τώρα δεν θα έγραφα, αλλά ακόμα κάτι καταλαβαίνω όταν το διαβάζω